Dit is een verhaal uit een ver verleden. Ondanks het feit dat het plaatsvond toen ik zes jaar oud was denk ik dat de meesten van jullie er iets van kunnen leren. Het begon allemaal in de zomer van 1988. Mijn ouders hadden vlak voor de vakantie een nieuwe woning in Utrecht aangeschaft. Het ging om een oud grachtenpand wat dringend wat liefde nodig had. De vloeren liepen scheef en in veel van de oude kozijnen zat houtrot. Dit betekende dat ze vrijwel elke dag van hun zomervakantie besteden aan het opknappen van het huis. Ik smeekte hun vaak om mee te helpen, maar ze vonden me te jong. Normaliter zou ik dan sikkeneurig lopen doen. Op die leeftijd had ik daar zeker een handje van. De rede dat ik besloot niet zo te reageren kwam doordat mijn opa en oma hadden aangeboden om in de tussentijd op me te passen. Dit betekende zes weken logeren bij opa en oma! Beter nieuws kon je mij op die leeftijd niet geven. Ze namen me elke dinsdag naar hun favoriete viszaak en dan kreeg ik een grote stapel kibbelingen met remeladesaus voorgeschoteld. Daarnaast zong oma de beste slaapliedjes en had opa een grote tuin waarin ik kon meehelpen wanneer ik wilde. Maar het allerbeste voor mij op die leeftijd was hun modeltrein op zolder.
Het ongeval
De modeltrein bevond zich in een landschap wat mijn opa en oma samen hadden gebouwd op twee grote MDF panelen van ieder 2 bij 2 meter. Het heuvelachtige landschap had dus een totale omvang van wel 4 bij 2 meter! Op dit oppervlak hadden ze hun eigen kleine paradijsje gecreëerd. Het was een heuvelachtig landschap met wel drie verschillende klimaten. Er was een kil ijslandschap, een kleine woestijn en natuurlijk ons echt Nederlandse platte landschap vol met koeien en lieflijke dorpjes. Midden tussen deze klimaten had mijn opa een kuil gevormd. Het landschap was er over de afgelopen jaren alsmaar completer uit gaan zien. Er moest alleen nog een gigantisch meer in het midden worden gestort. Dit zou ik samen met mijn opa op een zondag in de zomervakantie gaan vullen. Hiervoor gebruikten we een mengsel van blauwe kleurstoffen en giethars. We hadden een emmer tot de nok toe gevuld met het mengsel. Door middel van een katrol en een touw wisten we het boven de tafel te hijsen. De emmer was loodzwaar maar samen wisten we hem nauwkeurig boven de inkeping te manoeuvreren. Mijn opa kieperde de emmer voorzichtig om en de eerste druppels hars lande op het landschap. Plots hoorde we een hard geluid en vloog de volle emmer met een noodgang naar beneden. Hij landde volledig op het pittoreske landschap dat direct in elkaar klapte! Beide platen van het landschap werden tegen elkaar aan gelanceerd en vielen op de grond stil. De hars en verschillende ornamenten van het modellandschap lagen overal. De ogen van mijn opa en ikzelf draaiden langzaam naar elkaar toe en we barsten allebei in lachen uit. Pas een paar jaar later leerde ik waarom. Mijn opa bleek achteraf alleen maar blij te zijn dat hij aan een nieuw landschap kon beginnen. Dit was de dag dat ik leerde ik dat het bij veel dingen om het proces gaat, niet om het uiteindelijke resultaat.